Powrót do pracy

 5 tygodni temu wróciłam do pracy jako fizjoterapeuta.
A dokładnie moja praca obecnie wygląda na dojeżdżaniu do pacjentów do domu i ich rehabilitowanie poprzez gimnastykę. W ciągu 10 dni mam 4 pacjentów. Praca jest o tyle fajna że mogę ich zrobić o której chcę godzinie. Więc na spokojnie odwożę dzieci do przedszkola i szkoły a potem jadę do pracy. U pacjenta spędzam czas godzinę maks półtora (w zależności co trzeba u takiej osoby ćwiczyć). Najczęściej są to ludzie po udarach, po złamaniach, po wypadkach którym ciężko dojechać do ośrodka gdzie są zabiegi.
  Uwielbiam swoją pracę znów czuję się potrzebna. Pacjentów nie tylko leczę fizycznie ale również daję im wsparcie psychiczne... daję im nadzieję, wspieram by się nie poddawali w walce o swoje zdrowie. Poznałam naprawdę fantastycznych ludzi. Ciepłych miłych serdecznych. Ja daję im siłę ale Oni mi również gdy widzę ich poprawę w zdrowiu ich drobne sukcesy to serce się raduje.
W drodze do pacjentów słucham sobie na audiobookach książek więc czasu nie marnuję. A gdy wracam do domu zajmuję się z radością swoimi chłopakami.
Choć teraz przez tego wstrętnego wirusa mam mniej pacjentów a zaraz ich nie będę miała. To i tak wiem że kiedy minie ta pandemia znów powrócę do ludzi by dawać im wsparcie i leczyć nie tylko ciała. Dużo też wsparcia potrzebują ich bliscy którzy na co dzień opiekują się leżącym w domu. Warto powiedzieć że docenia się i podziwia to co robią dla swojej najbliższej osoby.  Tego potrzebują by mieć siłę na kolejne dni a nawet miesiące.

A wszystko to było możliwe dzięki przyjazdowi moich Rodziców do nas. Wsparcie jakie od nich otrzymałam było wielkie. Mogłam spokojnie ogarniać prace. Oswoić się z nowymi warunkami pracy. Spędzili i chłopaki i ja cudowny czas wspólnie z Dziadkami. Najtrudniejszy był moment kiedy zamknęli szkoły (pana B wywiało oczywiście do siostry by pomagać do Londynu). Na szczęście obecność Rodziców była ulgą w tym trudnym czasie.
Kochani Rodzice Dziękuję WAM jesteście Wielcy