Kurs- dokształcanie

Już od dłuższego czasu chciałam coś dla siebie zrobić. Miałam silną potrzebę dokształcenia się zrobienia czegoś by nie wypaść z obiegu. By kiedy zacznę znów pracować nie powiedzieli co Pani przez te lata zrobiła... nic żadnego postępu w sferze zawodowej. Nie pracuje już jakieś 3 lata prawie 4 tęsknie za robota bo ją po prostu lubię... ten kontakt z pacjentem... widoczne efekty pracy... to jest to czego potrzebuje moje serce i mój umysł. (pewnie dlatego że tam mnie ktoś docenia)
Zastawiałam się nad dofinansowaniem z urzędu pracy ale niestety to nie takie proste bo tzreba być na kursie "Szkolenia dla osób bezrobotnych i poszukujących pracy są formą aktywizacji zawodowej finansowaną przez urzędy pracy, prowadzoną w formie kursu obejmującego przeciętnie nie mniej niż 25 godzin zegarowych w tygodniu, chyba że przepisy odrębne przewidują niższy wymiar szkolenia. Uczestnik szkolenia otrzymuje co miesiąc stypendium równe 120% zasiłku dla bezrobotnych, jeżeli miesięczny wymiar godzin szkolenia wynosi co najmniej 150 godzin; w przypadku niższego miesięcznego wymiaru godzin szkolenia wysokość stypendium ustala się proporcjonalnie, z tym że stypendium nie może być niższe niż 20% zasiłku. Po ukończeniu szkolenia uczestnik otrzymuje zaświadczenie lub inny dokument wystawiony przez instytucję szkoleniową."
niestety u nas w mieście nie ma możliwości takiego kursu w moim zawodzie... a dojeżdżanie też odpada z powodu braku Pana B w domu. a szkoda bo widziałam tyle ciekawych kursów dla fizjoterapeutów... które mogłyby być dofinansowane...
 Jednak podniesienie chociaż odrobiny kwalifikacji zawodowych było tak silne że nie spoczęłam w poszukiwaniach kursów. Bo co innego czytać dokształcać się samemu w swoim zawodzie a co innego mieć papierek na taką aktywność. Nie oszukujmy się w dzisiejszych czasach bycie dobrym fizjoterapeutą to posiadanie masy zaświadczeń o przebytych kursach. (tym bardziej ja jako technik a tu i tak nie wszystkie kursy są dla mnie jako technika) co więc zrobiłam nie poddałam się i...

Pojechałam na kurs pomimo niezadowolenia mego męża... w sumie spontanicznie... bo gdybym długo miała czekać na kurs to bym pewnie nie pojechała a mąż by bardzo mnie zniechęcał.... zresztą kiedy powiedziałam o swoich pragnieniach o pojechaniu na kurs było:
- Po co Ci to i tak nie będziesz zarabiała przez to więcej.
- owszem nie będę bo jestem tylko technikiem ale to nie oznacza że mam być słabym i nie dokształcającym się pracownikiem... Ten zawód wymaga kursów bo cały czas medycyna jak i rehabilitacja idzie do przodu.
- miałaś na to czas kiedy mieszkałaś u rodziców, a nie teraz kiedy masz swoją rodzinę, trójkę dzieci
- owszem miałam wtedy czas chciałam nawet iść bardzo na studia ale się bałam. Już nie raz Ci mówiłam o tych moich dylematach w tamtych czasach... teraz się zmieniłam mogłabym nawet iść na studia...
(męża spojrzenie: no chyba oszalałaś)
- dobra to chociaż na kurs
-no dobra a kiedy i ile to będzie kosztowało
- jutro w niedzielę w warszawie 250zł tylko na jeden dzień od 8:00 do 16:00?
- ale po co Ci to?
- A Ty też z pracy jeździsz na kursy dokształcasz się masz papierki... proszę....
- no dobra
- oki jadę (z niedowierzaniem naprawdę mogę?) mam nadzieję że są jeszcze miejsca
 jupi...cieszyłam się jak dziecko szybko wpłaciłam kasę na kurs zanim pan B się rozmyślił.
Powiedziałam starszakom że jadę do warszawy na kurs w niedzielę nie były zadowolone za bardzo najchętniej pojechałyby ze mną takie przywiązane do mnie niestety tam by się chyba przez tyle godzin nieźle wynudziły. Zostały z Tatą.


Nastała niedziela Kiedy chłopaki jeszcze spali ja wychodziłam. Mąż wstał i zrobił mi kanapki. Zapakowałam je i pojechałam na dworzec. W czasie podróży nie mogło zabraknąć w mojej dłoni książki o której na pewno kilka słów skreślę
Jak już pisałam kurs odbył się w Wawie w jednym z wielkich wieżowców na 15 piętrze. Dotarłam na miejsce które jest blisko dworca.  wspomagałam się oczywiście GPS w telefonie.
Pojechanie windą na 15 piętro spowodowało zawroty głowy. musiałam chwile przystanąć by oswoić się z wysokością. Kurs na wysokim poziomie notatki, wykłady zaskoczył mnie również bufet kawa i herbata różne rodzaje  soki, wody smakowe ciekawie zrobione.... ciasteczka, jabłka, marchewki,i inne owoce. Na zakończenie każdy z uczestników kursu dostawał certyfikat uczestnictwa.

Po skończonym kursie kiedy wychodziłam z budynku zobaczyłam afisz że jest NIEWIDZIALNA WYSTAWA że zapraszają itp. Zaciekawiła mnie ta wystawa byłam ciekawa co to jest i poszłam zapytać.  Jest to interaktywny godzinny spacer w zupełnej ciemności... nie można mieć ze sobą telefonów zegarków, okularów ciuchów wierzchnich... dlaczego ponieważ wchodzimy w nieznany nam świat. a może normalny świat tylko widziany z zupełnie innej perspektywie... pomyślałam że to ciekawe doświadczenie i kupiłam bilet...
Kiedy utworzyła się grupa ludzi weszliśmy za drzwi a w środku czekał na nas już przewodnik... osoba niewidoma....
Po tej godzinie długo nie mogłam dojść do siebie... czułam się dziwnie... przemielona... naga w swoich uczuciach, myślach.... moje spostrzeżenie na świat zmieniło się...
ta wystawa jest tak niesamowita tak pokazująca nam coś o czym zapominamy na co nie zwracamy uwagi wystarczy nam zabrać tylko jeden zmysł a włączają się i wyostrzają te na które nie zwracamy tak bardzo uwagi.. dotyk, węch słuch.
Przewodnik naszej grupy był niesamowity... samotnie wychowuje syna, gra z nim w piłkę, jeździ na rowerze i uwaga wspina się  wiecie na ściance co mnie po prostu wmurowało w ziemię ale jak takie rzeczy może robić osoba która straciła wzrok? chodzi z kolegami do kawiarni, na piwo prowadzi towarzyskie życie pełne pasji. Po prostu niesamowite i wielkie WOW. i jeszcze to jak on o tym mówił z jaką normalnościom...

Naprawdę jeśli jesteście z Warszawy albo jesteście tam na chwilę warto być na tej wystawie (to niedaleko złotych tarasów) bo ona zmienia spostrzeżenie na świat....